• Autor: Kłodzińska Anna
• Tytuł: Sygnały śmierci
• Wydawnictwo: MON
• Seria: Labirynt
• Rok wydania: 1988
• Nakład: 120000
• Recenzent: Ewa Helleńska
• Recenzja: 152/2009

LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego

LINK Recenzja Jarosława Kiereńskiego



MAJOR  SZCZĘSNY  I  TAJEMNICZE  MORDERSTWO

Początek powieści "Sygnały śmierci" Anny Kłodzińskiej jest -- trzeba przyznać -- ciekawy. Najpierw nieznany nam człowiek ginie w dość niezwykłych okolicznościach, potem jego zwłoki poniewierają się na łące przy drodze i tam znajduje je chłop przejeżdżający w pobliżu furmanką.  Potem lekarz medycyny sądowej, doktor Stern, po raz pierwszy w swej karierze nie potrafi określić przyczyny śmierci denata, mimo że jest znakomitym fachowcem w swym zawodzie.  I muszę przyznać, że zgadzam się w dużej mierze z naszym Prezesem, który już recenzował tę książkę -- znaczna jej część jest przegadana i nieco znudzony czytelnik nie może się doczekać wyjaśnienia, kto, dlaczego i za pomocą jakiego urządzenia zamordował Adama Grodzkiego. Spora część powieści to przesłuchania i rozmowy majora Szczęsnego i jego ludzi ze znajomymi i krewnymi denata oraz nużące nieco rozważania oficerów milicji prowadzących tę sprawę. Ale nic to, znam gorsze i bardziej nudne powieści milicyjne.

Pamiętacie czasy, gdy po kraju krążyło mnóstwo dowcipów o milicjantach?  Z dowcipów tych wynikało, iż każdy milicjant to typ bez poczucia humoru, głupi -- żeby nie powiedzieć: tępy i ograniczony. Mimo woli zaczęłam sobie przypominać te milicyjne żarty, czytając fragment powieści ze stron 121 -- 122. Kapitan Kręglewski pojawia się w miejscu pracy po  urlopie w Zakopanem i trafia do pokoju, w którym siedzą akurat major Szczęsny i kapitan Połoński.

"Posłuchajcie -- zwrócił się do obydwóch -- Turysta idzie przez góralską wieś, jest lato, wielki upał, a przed chałupą siedzi gazda w kożuchu i futrzanej czapie.  Turysta dziwi się i pyta: Gazdo, nie gorąco wam?  Nie, odpowiada góral.  Aha, zimno wam.   Nieeee.  No to jakże wam?  Antoni.
- Stary kawał -- mruknął Szczęsny z pogardą. -- Powiedz lepszy.
- Gazdo, siedzicie na moim kapeluszu!  A co, jus fcecie iść?
Roześmieli się.  Kręglewski rad z wrażenia, zamierzał właśnie opowiedzieć kolejny żart, kiedy zadzwonił telefon."
Okazało się, że nieoczekiwanie zjawił brat denata, Kazimierz.  Zanim dotarł do celu, Kręglewski zdążył opowiedzieć jeszcze jeden dowcip, tym razem apteczny:
"Wchodzi facet do apteki, prosi jedną aspirynę.  Farmaceuta pyta uprzejmie, bo to było przed wojną, zapakować?  Nie dziękuję.  Ja poturlam.
Kazimierz Grodzki idąc korytarzem usłyszał wybuch śmiechu w jednym z pokojów i zdziwił się, bo był to właśnie pokój, do którego zmierzał."

Nie jestem pewna, czy kapitan Kręglewski nie "położył" tego ostatniego dowcipu -- w wersji, którą ja znam, klientem apteki był krasnoludek.

Oczywiście, cenne są w powieści pewne relikty przeszłości: kawiarnia U Ekonomistów, samochód marki wartburg, paczka cameli kupowana u szatniarza za jakąś potworną sumę pieniędzy, kłopoty z głowicami do kranów....  Piękne to były czasy.


PS Recenzowana przeze mnie książka kosztowała w 1988 roku 220 złotych -- takie były ceny.